Patron Szkoły

Tadeusz Kościuszko, Andrzej Bonawentura, generał, bohater narodowy żył w latach 1746-1817. Pochodził ze średniej szlachty. Był wychowankiem Szkoły Rycerskiej, w której kładziono nacisk nie tylko na przygotowanie wojskowe, ale także kształtowanie postaw obywatelskich i patriotycznych. Swoją wiedzę i umiejętności, w zakresie inżynierii wojskowej, pogłębiał jako stypendysta królewski na studiach w Paryżu.

W 1775 roku wyjechał do Ameryki, by wziąć udział w walce o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Jako konstruktor fortyfikował Filadelfię i obozy amerykańskiej armii północnej. W walkach szczególnie odznaczył się przy oblężeniu Saratogi. W dowód zasług i uznania w 1775 roku został mianowany przez Kongres pułkownikiem, a w 1783 roku generałem brygady i otrzymał obywatelstwo USA.

Następnie powrócił do Polski i osiadł w swym majątku Siechnowicze. W czasie wojny polsko-rosyjskiej w obronie Konstytucji 3 Maja w 1792 roku walcząc w armii koronnej odznaczył się w bitwach pod Zieleńcami, a zwłaszcza pod Dubienką.

Po przystąpieniu króla Stanisława Augusta do konfederacji targowickiej, Tadeusz Kościuszko na znak protestu podał się do dymisji i wyemigrował do Saksonii.

W 1793 roku z ramienia emigracji polskiej udał się do Paryża, by uzyskać pomoc dla Polski od francuskiego rządu rewolucyjnego. Jego misja nie powiodła się. Brał udział w pracach sprzysiężenia powstańczego w latach 1793-1794. We wrześniu 1793 roku, uznając brak możliwości zorganizowania skutecznego powstania narodowego, wyjechał do Włoch.

Powrócił do Polski w marcu 1794 roku. Po wybuchu insurekcji w dniu 24 marca 1794 roku na rynku w Krakowie złożył przysięgę na wierność narodowi polskiemu i stanął na jego czele jako Najwyższy Naczelnik Siły Zbrojnej Narodowej.

W czasie trwania walk zastosował nową taktykę polegającą na współdziałaniu wojsk regularnych z oddziałami chłopskimi. Wykazał duże umiejętności w zakresie fortyfikacji polowych. Rozbicie wojsk rosyjskich pod Racławicami (4.IV.1794) umożliwiło organizowanie armii polskiej i pozyskanie chłopów.

Dążył do tego, aby powstanie stało się wysiłkiem zbrojnym całego narodu. Doceniając bohaterstwo i poświęcenie mieszkańców wsi wydał dwa uniwersały: pod Winiarami (2.V.1794) i Połańcem (5.V.1794), znoszące poddaństwo osobiste i ograniczające pańszczyznę. Było to połowiczne rozwiązanie kwestii włościańskiej, wynikające z obawy przed narażeniem się szlachcie.

Po klęsce pod Maciejowicami (10.X.1794) dostał się do niewoli rosyjskiej. Zwolniony z twierdzy w Petersburgu przez cara Pawła I, po śmierci carycy Katarzyny II, wyjechał do Stanów Zjednoczonych. W lipcu 1798 roku przybył do Paryża, gdzie współpracował przy tworzeniu Legionów Polskich. Sprzeciwił się jednak wiązaniu sprawy polskiej z Napoleonem, któremu nie ufał. W 1799 roku brał udział w zakładaniu w kraju Towarzystwa Republikanów Polskich.

Opublikował razem z Józefem Pawlikowskim broszurę pt.: „Czy Polacy mogą się wybić na niepodległość?”, w której twierdzili, iż marzenie to naród polski może zrealizować jedynie własnym wysiłkiem, nie licząc na niczyją pomoc.

Zmarł 15.X.1817 roku w Solurze w Szwajcarii, gdzie spędził ostatnie lata swego życia. Jego prochy spoczywają na Wawelu.

W latach 1820-23 usypano w Krakowie kopiec jego imienia. Tadeusz Kościuszko jest postacią, która towarzyszyła Polakom w różnych momentach naszej historii.

Organizacje polonijne w USA ufundowały pomnik Tadeusza Kościuszki, którego odsłonięcie miało miejsce w Waszyngtonie w roku 1910. W czasie II wojny światowej Polacy walcząc na wszystkich frontach przyjmowali za patrona Tadeusza Kościuszkę (np. słynny Dywizjon 303 broniący Anglii, czy I Dywizjon Piechoty walczący na froncie wschodnim) i poświęcenie mieszkańców wsi wydał dwa i Połańcem (5.V.1794), znoszące poddaństwo osobiste i ograniczające pańszczyznę. Było to połowiczne rozwiązanie kwestii włościańskiej.